De Guillaume Lamesch (1868 Walferdange – 1923 Walferdange) war Schoulmeeschter zu Waldbriedemes an zu Mënsbech. Hien huet Gedichter, Lidder an Theaterstécker geschriwwen, am Ufank op Däitsch an duerno op Lëtzebuergesch. Lire la suite
Duerch de Bäitrëtt vu Lëtzebuerg an d’Nato am Joer 1949 krut Lëtzebuerg den Optrag, en Artillerie Batailloun zur Verfügung ze stellen.
Well Lëtzebuerg keng Artillerie-Erfarung hat, gouf 1951 eng Grupp vun jonken Offizéier an Ënneroffizéier, souwuel Beruffszalodete wéi och Fräiwëlleger, an der belscher Artillerieschoul zu Brasschaat ausgebilt, fir duerno Instruktere vun eisem 1. Artillerie-Batailloun zu ginn. Lire la suite
Die Gelehrten sind heute noch geteilter Meinung, wem nun die Erfindung des Telefons zuzuschreiben sei: Reis oder Bell. Beide haben jedenfalls dazu beigetragen, dass wir heute von unseren eleganten Fernsprechapparaten über weite Entfernungen sprechen können.
Das Telefon wurde für den öffentlichen Gebrauch in Luxemburg durch das Gesetz vom 20. Februar 1884 freigegeben. Schon am 1. Oktober 1885 wurde das Telefonamt Luxemburg mit 91 Abonnenten in Betrieb genommen (Berlin hatte zur Zeit der Inbetriebnahme nur 48 Teilnehmer). Lire la suite
Wéi mir 1945 aus der Evakuatioun vu Lëntgen heem op Waasserbëlleg komm sinn, war eist Haus mam Geschäft, wéi och vill aner Haiser, verbrannt. Och déi zwou Brécke waren zerstéiert.
Schonn 1950 war d’Aweiung vun der neier Bréck tëschent Waasserbëlleg a Waasserbëlleg-Bréck. Et war déi éischt, déi nom Krich erëm opgebaut ginn ass. Dat selwecht Joer huet och d’Pont de Verkéier mat Oberbëlleg (D) nees opgeholl. Lire la suite
D’Holz war deier. Duerfir huet de Fierschter deene Leit, deenen hire Portemonni net esou déck war, d’Erlaabnis ginn, d’Holz vum Stack vun engem ofgeseetene Bam ze huelen. Dat war extrem gutt Feierholz, mee d’Wuerzele vun esou engem Bam si meterdéif an de Buedem gaangen, an et war eng Knachenaarbecht fir dat Holz eraus ze huelen. Elo war et am Minett esou, datt bal all drëtten an der Galerie geschafft huet, folglech also och Zougang zu Sprengstoff hat. Lire la suite
Nanns Märri wohnte mit ihrem Mann Pieri und einer Kinderschar in Eisenborn in einer Leibeigenenhütte, die es um 1920 noch gab. Die Hütte stand in der „Schnuddelgaass“, die damals nicht geteert war. Man kann sich vorstellen, wie sie bei regnerischem Wetter aussah: man konnte im Lehm schlittern. Von der Straße aus sah man Märris Bett an der Wand stehen, denn die Tür stand meist offen. Morgens schleuderte Märri mit großer Geste den Inhalt eines riesigen Nachttopfs in die Gasse. Lire la suite
Wann ech, op engem sonnegen Nomëtteg, hei uewen am Éislek iwwer d’Koppe fueren, bewonneren ech stéits di schéin a modern Regionalschoulen. Mir gëtt dann ëmmer méi bewosst, wéi grondleeënd sech d’Liewe vun der Duerfléierin, vu mengem bescheidenen Ufank zu Boukels op der Sauer, bis haut verännert huet.
Vum Gemengerot vu Géisdref gouf ech 1950 eestëmmeg als Léierin an d’Primärschoul vu Boukels ernannt. Lire la suite
Deemools haten déi déck Baueren – dat waren déi, déi op d’mannst 5 oder 6 Päerd am Stall stoen haten – eng Manege an deeër eng „mechanesch“ Dreschmaschinn amenagéiert war a vun engem Päerd a Beweegung gesat ginn ass. Dat Ganzt huet een un e Karussell erënnert. An dat aremt Päerd, dat fir déi Aarbecht virgesi war, huet missen, gedëlleg wéi e Schof, am Krees ronderëm goen. D’Dreschen an der Manege war zwar nach eng Gedoldsaarbecht, mä géintiwwer dem Dresche mam Fléiwel a mat der Maschinn, déi mat Muskelkraaft ugedriwwe gouf, war et dach e gewaltege Fortschrëtt. Lire la suite
Ausgangs deeër 20er Joeren hunn d’Baueren zu Ouljen de Karschnatz nach no der aler Method gemaach. Soubal si festgestallt hunn, dass d’Geescht, d’Kar, de Wees oder d’Huewer zeideg genuch war, gouf de Kniecht oder ee vun de Bauerejongen an d’Stéck geschéckt, fir mat der Flaus „lasszeméien“, dat heescht, hien huet laascht dem Noper säi Stéck „e Gankbreet“ geméit, fir dass Plaz genuch do wier, fir mat der Méimaschinn den nächste Gank kënnen ëmzeleën, ouni brauchen iwwer dem Noper säi Stéck ze fueren. Wann eng Rei ëmlouch, huet de Fruuchtméiert sech Seeler aus Stréi gemaach. An all Hand huet en eng gewëssen Zuel Stréihällem geholl a se mat vill Geschéck mat engem Knuet unenee gestréckt. Sou hat en dann e Seel, dat laang genuch war, fir eng déck Gaarf dermatt zesummenzebannen. Lire la suite
Et war ëm 1925, wéi meng Mamm sech nom fréien Doud vu mengem Papp zu Esch, op der Norbert-Metz-Plaz, e Bitzatelier ageriicht hat, wou si zäitweis zwee Meedercher beschäftegt huet.
Ech hu mech, als klenge Bouf, ëmmer missen no beim Atelier ophalen, fir datt meng Mamm mech an den Ae konnt behalen. Wann ech es genuch hat, fir mat mengem klengen Dräirad iwwer de Palier vum Stack, vun engem Zëmmer an dat anert ze jauwen, hunn ech mech mat engem zolitte Magnéit ameséiert. Domat sinn ech iwwer de Buedem gefuer an hu mech wéi e Geck gefreet, wann d’Spéngelen aus den Ecken an de Foue vum ,,Plancher” oder hannert engem Dësch oder Stullbeen mat aller Vitesse erfort geschoss koumen an u mengem Zaubereisen hänke bloufen. Lire la suite
